L E T Ë R E H A P U R G R U P I T G-7+1

KTHENIA KOMBIT SHQIPTAR ATË QË I TAKON NGA NATYRA

- PËR HIR TË PAQES NË BALLKAN!

Shkruan: Prof. Dr. Muhamet PIRRAKU

E k s e l e n c ë,

Si studiues i historisë, si analist i rrjedhave politike, dhe si qenie njerëzore me përkatësi civilizuese islame të trashëguar - hipotekë stërgjyshore për ekzistencë etnike midis sllavëve e grekëve ortodoksë, me aspirata të pangopshme për zgjerime territoriale me anë të asimilimit përmes kishës dhe spastrimeve etnike etnocidale, i kam përcjellë me konseguencë lëvizjet(përpjekjet) e të Fuqishmive synues të Rendit të Ri evropiano-botëror në këto vitet ‘80-90-ta, të përgjakshme në Ballkan e për Ballkanin.

Oshilimet e mëdha në mendime, në qëndrime e në vendime të diplomacive të akëcilës fuqi partnere në Lagjen e Fuqive të Mëdha të Vendosjes, ishin stimuluesi i rritës shfrenuese të aspiratave serbomëdha me ikonografi e kërkesa plotësisht mesjetare, që solli në gjakderdhjet masive në Kroaci, në gjenocidin me përmasa të mëdha në Bosnje-Hercegovinë dhe në tmerret gjenocidale, etnocidale e ekzodiale me përmasa përtej bibliko-kuranore në arealin shqiptar të aneksuar Serbisë – Jugosllavisë, me traktate diplomatike ruso-evropiane.

Realisht, Fuqitë e Vendosjes të G-5 dhe G-7+1(më mirë do t’i flinte G-7=1), të involvuara fuqimisht në Çështjen e Kosovës, në vend të caktimit të diagnozës së saktë dhe të përdorimit të ilaçit adekuat për zhdukjen e shkaktarit, krejt deri tashti, u morën me përpjekje për konservimin e plagës pa gatishmëri për ta shëruar. Kjo ishte rezultat i kompromiseve të Perëndimit ofensiv(ende të pakonsoliduar, heterogjen në shumë kërkesa: politike, socio-ekonomike, gjeostrategjike, civilizuese e kishtare-fetare) para interesave të Lindjes defensive(ende e fortë, me lidhjet etnike e kishtare në shërbim të gjeostrategjisë dhe të interesave ekonomike e kishtare panortodokse të mbështetura fuqimisht në kujtesën historike mesjetare).

Shikuar mynxyrat e veprimit kanibalist serb, në Kosovë aktualisht po ndodhë Andaluzia mesjetare plus për interesa të Pansllavizmit, në Kosovë po promovohet Ndeshja e Dy civilizimeve, e paralajmëruar për Ndodhje në shekullin XXI. Dhe, mendoj fuqimisht, në Kosovë e në tokat shqiptare etnike të aneksauara Serbisë-Jugosllavisë më 1878, më 1913, më 1918, më 1945 dhe më 1989, duhet të stopohet, pa hamendje, Ndeshja e krisherimit me islamin që ka për t’i sjellë njerëzimit kataklizmën e parashikimeve bibliko-kuranore.

Shkakun e vërtetë të Çështjes së Kosovës, të ngritur tashti në Krizë të Serbisë-Jugosllavisë, do të konstatoja me kënaqësi, e kanë të qartë perëndimorët, por posedimi i lindorëve me arsenal luftarak shkatërrues, gati të balansuar me të perëndimorëve(krahas ekzistimit edhe të disa interesave të veçanta hipotekë nga e kaluara), ende nuk lejon emërtimin dhe adresimin drejt të çështjes.

Në fakt, Kriza e Kosovës është rrjedhim i Çështjes shqiptare të pazgjidhur, është përpjekje për mbijetesën shqiptare në Kosovë e më gjerë, kurse Kriza e Serbo-Jugosllavisë është pasojë e përpjekjeve për të përjetësuar spastrimin etnik shqiptar të Kosovës me Strategjinë e tokës së djegur të viteve 1877/78 në Sanxhakun e Nishit të Vilajetit të Kosovës, pjesë etnike dhe historike e Njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë.

Dhe, të rikonstatojmë: Çështja shqiptare e pazgjidhur, copëtimi i Shqipërisë Etnike, faktikisht është rrjedhim i Ndeshjes së Dy civilizimeve – të krishtera e islame të ballafaquara përgjakshëm gjatë Krizës Lindore me epilogun tragjik të Luftës Ruso – Turke të viteve 1877-1878.

Kjo Krizë u mbyllë, diplomatikisht, me Traktatin e Kongresit të Berlinit, të imponuar Perandorisë Osmane nga Gjermania, Franca, Anglia, Austro-Hungaria dhe Italia për interesat pansllaviste ruse, por ushtarakisht të vendosur me thyerjen e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, në maj të vitit 1881, nga ushtria perandorake osmane me mbështetje morale, politike, diplomatike e ushtarake evropiano-ruse.

Që konstatimet e mësipërme të mos mbesin në nivel të spekulimeve, detyrimisht duhet t’u referohemi të vërtetave historike për copëtimet e Shqipërisë Etnike me traktate diplomatike për harmonizimin e interesave gjeostrategjike imperialiste midis Perëndimit e Lindjes(katolicizmit plus - ordodoksisë plus) me inetersa direkte shtetërore të Serbisë, të Malit të Zi, të Greqisë dhe të Bullgarisë, aktualisht të Maqedonisë.

Kështu, Evropa dhe Rusia dënuan kombin shqiptar, sepse duke e ndarë e duke e copëtuar në disa shtete, shpartalluan, copëzuan aftësitë dhe mundësitë e tij natyrore, politike, ekonomike e ushtarake për mbrojtjen e qenies ekzistenciale e për prosperitet unik.

Për këto çështje i kam shkruar Memorandume e Letra të hapura Faktorit të Vendosjes për Ballkanin dhe pikërisht Konferencës së Parisit - Helsinku II, më 1990; Grupit të Kontaktit dhe intermediatorëve në Krizën e Kosovës: Holbruk – Hill, më l998, Konferencës Ndërkombëtare të Rambujes për Kosovën, më 1999 etj. U kam ofruar të dhëna statistikore e historiografike të verifikuara.

Meqë në Tavolinën Tuaj aktualisht janë të hapura opcione të gjithfarshme për zgjidhjen e Krizës së Kosovës, prapë si kompromis midis interesave të Perëndimit dhe të Lindjes dhe jo drejtpërdrejt mbi të drejtën legjitime natyrore e politike të vetëvendosjes të banorëve të saj, e ndi për detyrë humaniste dhe ekzistenciale t’ua pasqyrojë të gjitha copëtimet - spastrimet etnike shqiptare të njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë nga fillimi i shekullit XIX.

Njësia etnokulturore e gjeopolitike e Shqipërisë në kuadër të Perandorisë Osmane nga mesi i shekullit XVII, kur feja islame u bë fe e shumicës absolute e albanofonëve në arealin e administrimit të kishës shënsaviane, samoiliane e greke ortodokse, ka pasur rreth 120 000 km².

Në periudhën e ngritjes të shtetit të Malit të Zi, të Serbisë dhe të Greqisë nga areali i Shqipërisë u shkëputën rreth 5 000 km², vise periferike e krahina të tëra kryesisht të banuara me shqiptarë ortodoksë. Tjetërsimi etnik i këtyre viseve u krye deri në fund të Krizëz Lindore, me anë të asimilimit përmes kishës, administratës shtetërore dhe spastrimit etnik me strategjinë e tokës së djegur.

Qeveritari i Serbisë e Milosh Obrenoviqit, në vitet ‘20-30-ta të shek. XIX, ngriti Fonde për finansimin e spastrimit etnik të shqiptarëve nga njësia shtetërore vazale e Serbisë me Strategjinë e tokës së djegur, si sot në Kosovë. Ky spastrim etnikë pati mbështetjen morale, politike e materiale të qarqeve antiturke e antiislame evropiane dhe veçanërisht përkrahjen kishtare e shtetërore të Rusisë.

Copëtimin e parë ndërkombëtar më drastik të njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë e projektoi, sipas diktatit rus, Konferenca e Shën Stefanit e 3 marsit 1878. Këso kohe njësia etnokulturore e gjeopolitike e Shqipërisë në kuadër të Perandorisë Osmane kishte rreth 115 000 km², me rreth 2 800 000 banorë, prej të cilëve mbi 2 300 000 shqiptarë. Të tjerët ishin pakicë bullgare, vllehe, serbe, torbeshe, greke, gorane, turke, ebreje, rome etj. Njësia administrative Vilajeti i Kosovës kishte rreth 43 400 km² dhe luante rolin e Piemontit të përpjekjeve kombëtare për autonominë e Shqipërisë, si hap të detyrshëm për pavarësinë.

Traktati i Shën Stefanit, i imponuar Perandorisë Osmane nga Rusia, Anglia, Franca, Gjermania, Austro-Hungaria dhe Italia, parashihte copëtimin e katër të pestave të Shqipërisë Etnike, për interesa të Bullgarisë, të Serbisë dhe të Malit të Zi. Meqë zgjerimet e shteteve sllave ballkanike pansllavizmin rus e nxirrnin në Adriatik dhe në Mesdhe, kancelari i Gjermanisë, Bismarku, animoi Fuqitë evropiane: “Ujku i Anadollit të mbetet në Bosfor edhe për një kohë!”- ftoi Kongresin e Berlinit për të korrektuar interesat evropiano-ruse.

Me Traktatin e Berlinit, të 13 korrikut 1878, Rusisë iu imponuan zgjidhje të reja, sipas të cilave nga Shqipëria Etnike do të shkëputën rreth 24 458 km² dhe pikërisht Serbia u zgjerua me rreth 10 500km², Greqia me rreth 9 275km² dhe Mali I Zi me rreth 4 683km². Bullgaria u tërhoq nga tokat shqiptare në Vilajetin e Kosovës dhe të Manastirit, por kjo mbeti hipotekë për aspiratat ekspansioniste të Bullgarisë.

Pushtuesit zbatuan gjenocid e etnocid me Strategji të tokës së djegur për spastrimin etnik shqiptar të tokave të aneksuara me përkrahje morale, politike, diplomatike e ushtarake të Rusisë e të Evropës. Princi i Serbisë, Milan Obrenoviq urdhëroi ushtarakët dhe paramilitarët çetnikë: “Merita më të mëdha ndaj shtetit dhe kombit serb do t’i ketë ai, i cili do të arrijë të zhdukë e të shpërngulë më shumë shqiptarë!“, plotësisht si tashti Milosheviq.

Në kushte të një dimri me borë që nuk mbahet mend, Obrenoviq nxori nga shtëpitë rreth 300 000 shqiptarë të Toplicës, Kosaonicës, Pustarekës etj., që banonin në rreth 700 lokalitete, prej të cilave rreth 640 plotësisht shqiptare e më shumicë shqiptare islame nga fundi i shek. XVI-fillimi i shek XVII.

Rreth 350 000 shqiptarë, kryesisht myslimanë, larguan nga trojet stërgjyshore ushtritë greke e malazeze. Burimet flasin për rreth 70 000 shqiptarë të therë, të vrarë e të pjekur në zjarrin e shtëpive në rreth 600 fshatra shqiptare të rrafshuara me zjarrë vetëm më 1877/8. Identike si sot, para syve të botës, në prani të korrespondentëve dhe të vëzhguesve diplomatokë e ushtarakë rusë e evropianë.

Asnjë hap evropian e ndërkombëtar për të parandaluar gjenocidin me shumë tipare të kanibalizmit të shfaqur veçanërisht nga serbët mbi shqiptarët e shqiptarësinë e Sanxhakut të Nishit!?!

Njësia etnokulturore dhe gjeopolitike e Shqipërisë dhe kombi shqiptar do të mbahen në shënjestër të planeve ekspansioniste pansllaviste e panortodokse edhe pas copëtimit sipas Traktatit të Berlinit. Me kërkesë e përkrahje të Oborrit mbretëror e të kishës ruse do të vihet në lëvizje diplomacia, shkenca, publicistika makineria propaganduese sllave e greke, por edhe një pjesë e saj evropiane, për të paraqitur Shqipërinë koncept gjeografik pa etni monolite, dhe pikërisht duke paraqitur amzën e kombit, shqiptarët muslimanë.

Në këtë drejtim posaçërisht shqiptarët e Vilajetit të Kosovës, të Piemontit të shqiptarizmës(bartëse e të gjitha luftërave për lirinë dhe pavarësinë e Shqipërisë), do të tregohen si masë amorfe, të pa aspirata për jetë civilizuese, për anarkistë, për të antikrishterë, për barbarë, për dhunuesë të çdo gjëje serbe e të krishtere, plotësisht njësoj siç bëri aparati shtetëror e kishtarë i Serbisë në periudhën e ngritjes së Slobodan Milosheviqit, me përkrahje të Rusisë e me sehirllëk të Perëndimit.

Për të parandaluar copëtimin e Shqipërisë përfaqësuesit shqiptarë në Parlamentin Osman ogranizuan Kryengritjen e Përgjithshme Shqiptare të 5 prillit-18 gushtit 1912, nën drejtimin e juristit drenicar, Hasasn Prishtina. Vetëm në Vilajetin e Kosovës kryengritjes iu bashkuan rreth 83 000 luftëtarë, të cilët më 12 gusht 1912 çliruan kryeqendrën administrative, kulturore, arsimore, fetare, politike, ekonomike të Vilajetit të Kosovës, SHKUPIN dhe në vend të Flamurit perandorak osman vendosën Flamurin kombëtar shqiptar, i cili shtetit e kombit shqiptar i vie nga kujtesa mitologjike totemike dhe historike shtetërore nacionale në mundësi të kohës së Gjergj Kastriotit - Skënderbeut.

Sulltani dhe Porta e Lartë i pranuan, më 17 gusht 1912, kërkesat e kryengritjes shqiptare - Autonominë e Shqipërisë në shtrirje të katër vilajeteve shqiptare me gjithësej 90 270km², dhe pikërisht Vilajeti i Kosovës me 32 900km², i Shkodrës me 10 970km², i Manastirit me 28 500km² dhe i Janinës me 17 900km².

Kjo ishte Shqipëria Etnike me rreth 3 804 000 banorë, prej të cilëve mbi 3 000 000 shqiptarë. Të konstatojmë edhe faktin se në publicistikën osmane dhe evropiane, si edhe në shumë observime politike e shkencore, së paku deri në fund të shekullit XIX, edhe Vilajeti i Selanikut është konsideruar pjesë e njësisë etnokulturore e gjeopolitike të Shqipërisë, për faktin se kishte një numër të madh shqiptarësh myslimanë e ortodoksë dhe se Selaniku, deri më 1913, ishte një ndër qendrat me rëndësi ekonomike, kulturore e politike kombëtare shqiptare.

Pranimi i Autonomisë së Shqipërisë nga Porta e Lartë mbi arealin administrativ të Katër vilajeteve shqiptare bezdisi kokën e pansllavizmit. Rusia urdhëroi Aleancën ballkanike(Serbia, Malit të Zi, Bullgaria e Greqia) të futej në luftë me rreth 650 000 ushtarë e paramilitarë me armatim e me logjistikë ruese - de iure kundër Turqisë, por de facto kundër Shqipërisë, që po gdhinte autonome, me program të qartë: të copëtohej plotësisht dhe përfundimisht Shqipëria dhe kombi shqiptar.

Ushtria serbe me tradhti i kapi dhe i internoi, në Kalemegdan, të gjithë ish-drejtuesit e kryengritjeve shqiptare antiosmane në Vilajetin e Kosovës të mbështetur në Serbinë. Në vise të Shkupit u kapën edhe Hasan Prishtina, Mulla Sahit Efendi Shkupi e Nexhib Dragë Mitrovica, të cilët, më 14 tetor 1912, kishin informuar përfaqësuesit evropian në Shkup, se Shqipëria i ka kapur armët jo për të përforcuar pushtetin osman në Ballkan, por për pavarësinë e Shqipërisë.

Ushtria dhe paramilitarët serbë dhe malazez likuiduan krerët e hoxhallarët që mund ta ngritnin popullin në rezistencë kundër okupimi serb e malazez, me strategjinë e tokës së djegur masakruan mijëra shqiptarë, plaçkitën e rrafshuan përtokë, me top e zjarr, katundet e lagjet në të cilat u bë rezistencë shqiptare.

Dhe, derisa Princi i Serbisë, Aleksije Karagjorgjeviq, porsa shkeli në tokën shqiptare të Kumanovës, i shkroi Evropës: Të dërgonte disa mijëra evropianë për t’i parë shqiptarët e kapur robër dhe për t’u biundur vetë se Evropa patjetër duhet të lirohet nga këto gjusmegërsira, se Evropa duhet të spastrohet nga shqiptarët myslimanë! , ushtria e Malit të Zi me urdhër të Kral Nikollës, e me asistim të popave të kishës serbe, me “Sveto pismo-n”(!?) nën sqetulla, zbatoi konvertimin me dhunë në ortodoksë të disa mijëra shqiptarëve myslimanë e katolikë, dhe i pagëzoi me emra kalendarikë ortodoksë e serbë.

Së paku një prift katolikë, dhjetëra hoxhallarë dhe qindra krerë, të cilët nuk pranuan kryqëzimin, i pushkatuan para syve të anëtarëve të familjeve. Dhe, të gjitha këto, si edhe sot, me parapëlqim të Rusisë e para syve të Evropës së krishterë!?!

Me përkrahje të Austro-Hungarisë, e në një masë edhe të Italisë, do të ndalet vërshimi i ushtrisë aleate ballkanike para hinterlandit të Vlorës – Durrësit dhe do të mundësohet mbajtja e Kuvendit Gjithëshqiptar për Shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë. Kjo do të arrihet në saje të aktivitetit politik organizativ të kosovarëve: Salih Gjukë Dukagjini, Rexhep Mitrovica, Bedri Pejani, mandej të Mit’hat Frashërit e Mustafa Krujës etj.

Kuvendi u mblodh në Vlorë, me mbështetje të Vjenës, dhe më 28 nëntor 1912, shpalli Pavarësinë e Shqipërisë në shtrirjen e saj etnike, mbi Katër vilajetet shqiptare, nën kryesinë e Ismail Qemal Vlorës, i afërt me qarqet politike greke(dhëndër), italiane dhe austro-hungareze.

Megjithatë, Austro-Hungaria dhe Italia nuk rezistuan për njohjen e shtetit të Shqipërisë së paku në një sipërfaqe të trungut etnik shqiptar prej 74 000 km², ku përqindja arrinte 70-100% shqiptare. Një kompaktësi të tillë etnike nuk kishte asnjë shtet “nacional” në Ballkan as në Evropë, ndërkaq pakicën e përbënin grupet etnike: bullgare, vllehe, serbe, turke, torbeshe, gorane, rome, ebreje etj.

Konferencës së Ambasadorëve(të Rusisë, të Anglisë, të Francës, të Gjermanisë, të Aushtro-Hungarisë, të Italisë dhe të Turqisë) Vjena i parashtroi projektin e një shteti shqiptar në një sipërfaqe rreth 28.600km², me rreth 800 000 banorë, dhe pikërisht në një rrip të Adriatikut nga Shkodra deri në Butrint me një hinterland që nuk ofronte kushte për jetë shtetërore.

Zatën, më vonë u vërtetua se Vjena dhe Roma këtë pjesë të Shqipërisë Etnike, në të cilën jetonte pjesa më e madhe e elementit shqiptar katolik, do ta marrin në “mbrojtje” për interesat e tyre në Adriatik e në Mesdhe – drerjt Lindjes.

Konferenca e Ambasadorëve e Londrës(dhjetor 1912-gusht 1913) nuk pranoi asnjë kërkesë shqiptare për njohjen e Shqipërisë në shtrirjen e saj etnike dhe historike dhe krijoi një “Shqipëri” më të vogël se një e treta pjesë e Shqipërisë Etnike, një Shqipëri gati sa Vilajeti i Manastirit, një Shqipëri më të vogël për 14 800km² se Vilajeti i Kosovës, Piemonti i Shqipërisë më 1878, përkatësisht më të vogël për 4 300 km² se ky Piemont, më 1912. Të konstatojmë këtu se sipas babasë së shkencës etno- gjeopolitike serbomadhe, Cvijiqit, në arealin e Kosovës së sotme më 1912, kishte vetëm rreth 5% serbë. Sipas hulumtimeve të mia, të thella, Kosova, më 1912, kishte vetëm rreth 3.7% serbë.

Me Traktatin e Londrës Serbia u zgjerua për 39 000km² me 1 290 000 banorë(34 000 km² tokë shqiptare me rreth l 090 000 shqiptarë), Mali i Zi për rreth 7 000km² me rreth 260 000 banorë kryesisht shqiptarë dhe boshnjakë dhe Greqia u zgjerua për 51 000km² me 1 634 000 banorë, mbi toka turke, maqedono-bullgare dhe Çamërinë shqiptare me mbi 20 000km² me 425 000 banorë.

Homeri i kombit shqiptar, Patër Gjergj Fisha, i indinjuar nga veprimi antishqiptar, i paarsyeshëm, i Evropës, e shtruar para interesave të pansllavizmit rus dhe të panortodoksisë sllavo-greke, shau e trou: Uh Evropë, ti kurvë e motit/ Po a kësaj i thonë besë e Zotit/, A kjo asht shejë e qytetnisë/ M’i da tokat e Shqypinsë/ Me ua dhanë klyshëve të Rusisë…!

Dhe, pa u ndalur therja mbi shqiptarët nga aleatët ballkanikë, filloi Lufta I Botërore. Shkaktar, edhe për këtë luftë, ishte Serbia, apetitet ekspansioniste të së cilës u shtuan pas shpërblimit të madh që i bëri Konferenca e Ambasadorëve në Londrë. Ajo, tashti, duke përfituar nga idea kroato-sllovene e jugosllavizmit, do të përshpejtojë për aneksimin e Bosnjës-Hercegovinës, Vojvodinës, Kroacisë e Sllovenisë.

Tokat e Shqipërisë Etnike do të bëhen arenë e luftimeve të Dy bloqeve ndërluftuese. Ushtria dhe paramilitarët grekë, bullgarë, serbë dhe malazez vazhduan me strategjinë e tokës së djegur për spastrimin etnik të tokave shqiptare. Kështu, nga fundi i vitit 1912 deri në fund të vitit 1918, shkatërruan përtokë, me top e zjarr, mbi 800 lokalitete shqiptare, vranë, therën dhe zhdukën rreth 350 000 dhe përndjekën nga vatrat e tyre në Anadoll mbi 500 000 shqiptarë.

Ky bilans është gjenocid dhe etnocid vetëm mbi substancën etnike dhe nuk është i plotë. Dëshmi për këtë është dallimi midis numrit të shqiptarëve më 1912 dhe më 1920. Derisa në prak të Luftës I Ballkanike Shqipëria Etnike, siç u tha, kishte mbi 3 000 000 shqiptarë, Konferenca e Versajës-Parisit, me të cilën mbyllej Lufta I Botërore, njohtohej nga Qeveria e Shqipërisë dhe nga Komiteti i Mbrojtjes Kombëtare të Kosovës, se në arealin e Shqipërisë londineze ka 833 000 banorë, kurse pjesët e Shqipërsë Etnike të aneksuara Shtetit Serbo-Kroato-Slloven versajas dhe Greqisë, kanë vetëm 946 929 shqiptarë. Do të thotë, Shqipëria Etnike më l920 kishte 1 220 000 shqiptarë më pak se më 1912, në vend të kishte rreth 4 000 000.

Konferenca e Paqes në Versaj-Paris nuk mori në konsideratë asnjë kërkesë shqiptare për anulimin e Traktatit të Londrës dhe ribashkimin e Shqipërisë Etnike. Madje, Rusia dhe Fuqitë e Mëdha evropiane jo se bekuan ndarjen e Shqipërisë të vitit 1912, por shqyrtuan edhe kërkesat ballkanike, italiane e austriake për ndarjen edhe të Shqipërisë londineze të vitit 1913. Dhe, vetëm prezenca dhe angazhimi i Kryetarit të SHBA-ve, Vudrou Vilson, e shpëtoi nga copëtimi dhe shpërbërja edhe Shqipërinë londineze.

Gjenocidi dhe spastrimi etnik grek e sllavë në arealin shqiptar vazhdoi gjatë tërë periudhës midis Dy Luftëtave Botërore. Greqia, më 1919, ndoqi rreth 35 000 shqiptarë myslimanë nga viset e Kosturit e të Florinës, kurse rreth 180 000 shqiptarë të krishterë i detyroi të quhen “grekër”.

Ndërkaq, Jugosllavia versajase, me motivim për të thyer Lëvizjen e rezistencës shqiptare – kaçake, kalli rreth 200 lokalitete shqiptare, vrau, theri, kalli, masakroi rreth 80 000 shqiptarë, rreth 400 000 i ndoqi me dhunë të gjithfarshme ekonomike, shëndetësore, policore, e rreth 300 000 i burgosi, i torturoi në polici, i dënoi me burgime shumëvjeçare e disa edhe me vdekje.

Për të rritur përqindjen e serbëve-sllavëve në 51%, deri më 1937 solli në Kosovë rreth 165 000 kolonistë serbë, malazez, rusë, kurse në tërë arealin shqiptar etnik të aneksuar Jugosllavisë solli 46 000 familje koloniste(deri në 320 000 veta). Ndërkaq, Marrëveshja Jugosllavo-Turke e vitit 1937 parashihte shpërnguljen edhe të 400 000 shqiptarëve në vitet 1938-1940.

Ndonëse Lufta e Dytë Botërore mund të ishte një fat historik për mundësinë e bashkimit të Shqipërisë Etnike e të kombin shqiptar, sepse shpërbëu Jugosllavinë versajase, Varrin e popujve joserbë, aleatët nazifashist: Italia, Gjermani dhe Bullgaria e ndanë Shqipërinë Etnike në pjesë të interesit. Komitët bullgarë e grekë dhe çetnikët serbo-malazez në viset kufitare të Shqipërisë Etnike skenuan vrasje e ploja mbi individët dhe masat shqiptare.

Megjithatë, Masakri i Bihorit, në Sanxhak, për nder të Bozhiçeve serbe, në natën e 5/6 janarit 1943, mbetët masakra më e madhe në Ballkan gjatë Luftës së Dytë Botërore. Çetnikët serbo-malazez të shoqëruar nga popat shënsavianë dhe të mbështetur në logjistikën e ushtrisë fashiste italiane, plaçkitën dhe i kallën me zjarr 82 fshatra shqiptare e boshnjake therën, pushkatuan dhe kallën në shtëpia rreth 4.600 shqiptarë e boshnjakë dhe morën me vete 251 vajzë dhe nuse të reja, për të shfryrë epshet shtazarake prej sllavi, dhe të gjitha i masakruan. Me të vrarë e të therët edhe në vise të Peshterrit, të Tutinit, të Pazarit etj., numri i të masakruarëve kalonte 6.000-shin. Dhe, asnjë reagim publik i botës së krishterë!?!

Lufta e Dytë Botërore për Shqipërinë Etnike do të përfundojë me fitoren e Lëvizjes Antifashiste kominterniste, të mbështetur nga Rusia, Anglia dhe SHBA-të. Kjo ishte fatkeqësi për kombin shqiptar, sepse aleatët antifashistë përligjësuan kufijtë shtetëror të Versajës.

Nga fundi i vitit 1944 aleatët jugosllavë kominternistë në aleancë me çetnikët, me dinakëri vendosën administratën shtetërore jugosllave në tërë territorin e Jugosllavisë versajase dhe popullit shqiptar i mohuna të drejtën në vetëvendosje, të pranuar gjatë Luftës së Dytë Botërore. Akademiku Vasa Çubriloviç, Ministër në Qeverinë e Serbisë, më 3 nëntor 1944, plasoi Elaboratin për spastrimin etnik të “pakicës” shqiptare e gjermane në “Jugosllavi”, kërkesë kjo shekullore serbe, e cila “mund të zgjidhet më së miri gjatë luftës, siç është kjo(…)”.

Sipas Çubriloviçit serbët kurrë nuk kanë “pasur kushte më të mira dhe rast për vendosjen e çështjes së minoriteteve. Krahas spastrimeve ushtarake gjatë operacioneve duhet të përdorën edhe mjetet e tjera: t’u merren të gjitha të drejtat, të nxirren para gjyqit ushtarak, të dërgohen në kampe përqëndrimi t’u konfiskohet pasuria dhe të detyrohen për shpërngulje”.

Përfundonte: “Ndoshta kurrë më nuk do të na ofrohen këso rrethanash që shtetin tonë ta kthejmë në shtet pastër etnik” dhe “nëse këtë problem nuk e zgjidhim tash, kurrë më nuk do të arrijmë ta zgjidhim”.

Komandantët e komisarët partizanë serbë, malazez e maqedonë, skenuan kurtha, ngritën burgje provizore dhe i kthyen në kasaphëna për shqiptarët. Prof. Ymer Berisha, Kryetar i Organizatës “Besa Kombëtare”, i raportonte përfaqësuesit anglo-amerikan në Tiranë, Hadson-it, më 22 tetor 1945: “Pasi u mblodhën të gjitha armët, u burgosën të gjithë krerët, bajraktarët dhe personalitetet e njohura dhe u hodhën në burgjet më të këqia, në të cilët shumë prej tyre vdiqën nga uria(…).

I merrnin natën nga burgu, nga l0 deri në 15 veta dhe duke luajtur me muzikë, i vrisnin pas torturave të mëdha, duke i rrahur e duke i pushkatuar, duke i therur, duke i vrarë, e në disa raste duke u rënë me çekiç në kokë, duke ua vënë nën thonj gjilpërat(gozhdat), duke u rënë brinjëve, duke ua prerë pjesët e trupit derisa ata ishin gjallë. Në atë vepër renqethëse partizanët dërdëlliseshin rreth viktimës, kinse kishin ardhur për të blerë mish, me fjalët: ‘ma prisni edhe mua një kilogram mish (…)!’ Shumë herë viktimave ua shponin trupin me hekur të skuqur(…).

Në këtë mënyrë gjetën vdekjen edhe të zotët e familjeve për një faj të vetëm, pse kishin qenë familjarë të mirë dhe kishin rritur e edukuar drejt më shumë se katër djem(…). 75 krerë dhe personalitete të njohura nga Drenica ishin mbytur duke u rënë me çekiç në kokë dhe ishin hedhur në një gropë të madhe.

Për shkak të këtyre reprezalieve i gjithë populli i kësaj krahine, që ka 35.000 banorë, u ngrit në këmbë dhe nxori zërin e zemërimit: “Ose vdekje ose Liri!” Gjashtë mijë burra filluan luftën e quajtur “Lufta e Drenicës”, sepse u zhvillua në atë vis dhe po nga ai popull...”

Ky raport, ky dokument, sikur të fliste për tragjedinë shqiptare aktuale. Mbi një përvojë historike të hidhur është ngritur edhe gjykimi popullor shqiptar: “Prej shkjaut nuk mund të lind tjetër, pos shkja” dhe “Mut të mirë e shka të mirë s’ka!” Të vazhdojmë me fakte historiografike:

Në Kosovë dhe në viset e tjera shqiptare të aneksuara Jugosllavisë avnojiste, në shenjë të shtypjes së “Kundërevolucionit” të imagjinuar nga serbët, alibi për institucionalizimin shtetëror të krimit e të gjenocidit mbi shqiptarët, njësitë ushtarake jugosllave e paramilitare oznase, zbatuan burgosje, internime, përndjekje e vrasje masive, si dhe kallje të fshtrave e të kuarteve shqiptare të qyteteve, në rast se “shtihej një pushkë e vetme kundër ushtrisë jugosllave!”

Madje, organizuan edhe ploja mbi rekrutët shqiptarë të mobilizuar me dekrete të pushtetit ushtarak. Të përmendim Plojën në Vërshac, më 1 mars 1945, ku u pushkatuan disa dhjetëra rekrutë shqiptarë, kurse Ploja e 1 prillit 1945 në Tivar përfundoi me 1 690 rekrutë shqiptarë të masakruar në një oborr dhe në një kohë për 2-3 minutash.

Kujtesa historike flet për 4 000 rekrutë shqiptarë të vrarë në marshutën Prizren-Tivar-Dubrovnik në prill-maj 1945. Dhe, të dhënat flasin për faktin se deri në vitin 1951, kur e thyen rezistencën e armatosur shqiptare antijugosllave, ushtria dhe policia jugosllave – serbe, maqedone e malazeze, likuidoi, vrau dhe zhduku, pa nishan, 68-72.000 veta. Realisht, Shtabi Suprem i Kosovës në Proklamatën e tetorit 1945, saktësonte: “Më 1945 u përsërit historia dhe prapë sipas urdhërit të Beogradit zbatohet therjas masive mbi popullin shqiptar. Ende nuk kanë kaluar dhjetë muaj në regjistër janë shënuar më shumë se 35 mijë të vrarë dhe më shumë se 50 mijë të ndjekur, fati i të cilëve nuk dihet. Këtë nuk e themi ne, por vetëm faktet. Katër data historike tragjike(1878, l912, 1918, 1945), katër qeveri të ndryshme, por me politikë të përbashkët dhe plotësisht të njejtë, unike dhe shumë të thjeshtë: shfarosja dhe zhdukja e popullit shqiptar në Kosovë”.

Ky bilans, megjithatë, nuk është i saktë. Regjistrimi i vitit 1948 në Kosovë “gjeti” vetëm 498 245 kurse në arealin shqiptar nën Jugosllavinë vetëm 750 43l, që do të thotë 196 498 më pakë se më 1920, në vend që të kishte rreth 3 000 000 shqiptarë. Këtë pasqyron edhe shtimi i shqiptarëve midis regjistrimit të vitit 1948 dhe 1981, i rritur për 728 491 frymë, pra në 1 126 736.

Teza se bilansi i krimit jugosllav mbi shqiptarët në Periudhën e Titos arrinë në rreth 100 000 mund të gjente mbështetje edhe në këto fakte: Nga Kosova, deri me 1981, janë ndjekur për në Turqi mbi 200 000, kurse nga të gjitha viset shqiptare nën Jugosllavi, vetëm deri me 1966, janë ndjekur 412 000 shqiptarë.

Sipas një raporti të Kryesisë së LSPP të Kosovës të viti 1977, vetëm nga Kosova, midis viteve 1912-1976, janë ndjekur e përndjekur Një milion shqiptarë.

Thenë kushtimisht, në periudhën e ngritjes së Milosheviqit l981-991, Serbia është në luftë të pashpallur kundër shqiptarësisë së Kosovës dhe të viseve të tjera shqiptare jashtë Shqipërisë londineze, por edhe të vetë Shqipërisë. Programin për Serbinë e Madhe, pa shqiptarët të pranishëm, e nxori në shesh Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë. Është ky pikërisht Memorandumi i vitit 1985, mbi platformëm e Elaborateve për zhdukjen e shqiptarëve të akademikëve Çubriloviq, Ivo Andriç etj. më 1937, 1939, 1943.

Evropa, këta akademikë, i lauronte nobelist!?! Në këtë periudhë nëpër burgjet e Jugosllavisë do të kalojnë mbi 900 000 shqiptarë(750 000 nga Kosova dhe mbi 150 000 nga viset shqiptare nën administrimin e Maqedonisë kominterniste, të Serbisë dhe të Malit të Zi). Sipas të dhënave statistikore gjyqësore, vetëm midis viteve 1981-1990 për vepra penale politike Serbia dënoi 3 500 shqiptarë me gjithsej rreth 25 mijë vjet burg. Vetëm nga shkurti deri në qershor të vitit 1990, policia sekrete serbe helmoi, me substancë helmuese, 7 400 nxënës shqiptarë.

Me dhunë sistematike administrative, gjyqësore, policore e ushtarake, Serbo-Jugosllavia shpronësoi shqiptarët e Kosovës, të Fushëgropës së Preshevës etj. nga të gjitha liritë, nga të gjitha të drejtat, nga e drejta për të ekzistuar. Vlera e jetës së shqiptarit do të bëhet e barabartë me vleftën e një plumbi. Çdo serb mund të vriste akëcilin shqiptar, dhe për aktin e krimit do të shpërblehej.

Dhe, Perëndimi do të tregohet i paaft, për ta kapur problemin nga koka. Deklarativisht e përkrahu dhe e stimuloi kursin politik të LDK-së në krye me dr. Ibrahim Rugovën – “Për zgjidhjen paqësore të statusit të Kosovës mbi bazë të vullnetit të popullit të shprehur në Referendumin e vitit 1991!” Kështu, Rugova, ia paraqiti popullit “përkrahkejn” e Perëndimit, veçanërisht të SHBA-ve, dhe e vuri në gjumë popullin, pa asnjë plumb afër vetës për ta paguar, së paku, jetën e tij.

Së këndejmi, edhe Perëndimi dhe SHBA-të finasuan për trullosjen e masave shqiptare, parakusht për sukseset e Milosheviqit për spastrimin etnik shqiptar të Kosovës me përmasa të përmbytjeve ekzodiale mitologjike të popujve tej bibliko-kuranor.

Dhe, qartë, hyrja e Perëndimit dhe e SHBA-ve në luftën aktuale për Çështjen e Kosovës, të emërtuar si “Kriza e Kosovës”, është konsekvencë e pagadishmërisë së Perëndimit dhe e SHBA-ve për ta emëruar me emrin e vet prapaskenën pansllave-panortodokse të gjenocidit, të etnocidit dhe të kanibalizmit serb të dëshmuar historikisht mbi shqiptarët.

Perëndimi dhe SHBA-të e shpërblyen Milosheviqin në Dejton - në vend që luftën kundër Milosheviqit – Pansllavizmit ta zhvillonin në terrenin serb, ngritën organizmin shtetëror “Srpska Republika” dhe atë në 51% të sipërfaqës së Bosnjës-Hercegovinës dhe i vunë minat unitetit shtetëror të Bosnjës-Hercegovinës përjetësisht. Thyerja e Milosheviqit në terrenin serb do të ndodhte shpejtë.

Lufta e Perëndimit kundër Pansllavizmit në Kosovë, në një areal josllav dhe me shumicë absolute islame, u shkoi për shtati planeve gjenocidale, etnocidale dhe kanibaliste pansllave e panortodokse. Pasojat e kësaj ndeshjeje, të Perëndimit me Lindjen në Kosovë, për shqiptarësinë e Kosovës, dhe për tërë kombin shqiptar, janë katastrofike, mbi çmimin e çdo lufteje të shqiptarëve të Kosovës e më gjerë kundër pushtuesit kolonial barbar serb, të kuptuar si domosdoshmëri jetësore shqiptare dhe të përkrahur nga bota përparimtare, demokratike, antikolonialiste, antiraciste, antifetare dhe liridashëse.

E k s e l e n c ë,

Nga e tëra që u tha mund të nxirren përfundime dhe sugjerime:

Lufta e sotme e NATO-s në krye me SHBA-të, ndjekur fisnikërisht nga Anglia dhe anëtarët e tjerë, shënon fillin e kthimit të borxhit që i ka Perëndimi dhe Bota islame kombit shqiptar. Ky është hap i parë drejtë zgjidhjes së mundshme të Çështjes shqiptare në interes të paqes në Ballkan, në Evropë e më gjerë, sepse Çështja shqiptare është çështje perëndimore(katolike e protestane) dhe islame, në lidhje të pashkëputshme. Kosova me përbërjen etnike e me përkatësinë civilizuese shekullore është hallka më e sigurtë, më natyrore, e lidhjes së Perëndimit katolik-protestan me Lindjen islame;

Përpjekja e disave nga mesi Juaj dhe midis të të fuqishmive, si Kina etj., për të kurthuar, prapë, shqiptarët në jetë të përbashkët shtetërore me Serbinë - “Jugosllavinë“, me një shtet që nuk i lidh gjaku, gjuha, tiparët kombëtare as civilizimi, nuk ka asnjë kuptim. Ai kurthim do të jetë “paqe” e pa përspektivë, me rreziqe të reja për rajonin, sepse viktima e dhunuar dhe e masakruar kaq barbarisht, nuk mund të ndihet e lirë nën një kulm me dhunuesin kriminel me tiparë kanibali të dëshmuara.

Dhe, emërtimi i përpjekjeve shqiptare të përgjakshme për çlirimin dhe bashkimin e tokave shqiptare etnike dhe historike si përpjekje “për Shqipërinë e Madhe”, është angazhim antishqiptar, është anti humanizëm, është kontribut për konservimin e “plagëve” që kullojnë gjak. Përkufizimi shtetëror në Ballkan në shtrirje të kufijve etnikë është zgjidhja më e drejtë, që do të sillte paqen hyjnore të bekuar nga Zoti.

Ndaj, të zbuten drejt evitimit kundërthëniet në Lagjen e Faktorit të vendosjes, veçanërisht midis akterëve në G-5 dhe G-7+1. Me forcën e argumenteve të bindet “plus 1-shi” se “Jugosllavia” tashti i takon historisë, dhe se Serbia e ka dhunuar, e ka kallë dhe, duke e mbuluar me viktima shqiptare, e ka humbur përjetësisht pjesën e pretenduar në Kosovë dhe gjetkë në tokat shqiptare, ku ka zbatuar strategjinë shekullore serbe të tokës shqiptare të djegur.

Serbia mund të bëhet Serbi evropiane vetëm pasi të tokëzohet në arealin etnik të Serbisë;

Uniteti solidar i kombit shqiptar të Kosovës dhe më gjerë, është ekzemplar shëmbullor, por pa traditë politike të organizuar. Ndaj, klani i ledekeistave të dr. Ibrahim Rugovës i dështuar për turp, të anashkalohet, të lihet në margjinë nga Faktori i vendosjes, për hir të evitimit të gjakderdhjes midisshqiptare “për pushtet”!?! Ky klan, në kushte të një shoqërie demokratike, do të përgjigjej për bashkëkoautor në gjenocidin dhe në spastrimin etnik shqiptar të Kosovës, në krah të Milosheviqit.

Të përkrahet Qeveria e Përkohshme e Kosovës me mandat të UÇK-së, mekanizmat dhe strukturat shtetërore, diplomatike e ushtarake të saj. Antagonizmat e klanit të Rugovës ndaj Qeverisë Thaçi kanë burimin në aspiratat e pansllavizmit për ruajtjen e prezencës së tij në zemrën e Ballkanit;

Vendosmëri dhe urgjencë për t’i vë në jetë PESË PIKAT e NATO-s, pa asnjë lëshim. Kjo, për hir të shkallës së lartë të martirizimit të kombit shqiptar si rrjedhim edhe i konvergjencave brenda NATO-s dhe për hir të autoritetit të vetë NATO-s. Të mos mirren vendime të ngutshme për statusin e Kosovës, para se të hulumtohen pasojat e dhunës, të gjenocidit, të kanibalizmit serb mbi qenien shqiptare të Kosovës. Verifikimi i saktësisë nga NATO-ja.

Lartësia e shkallës së bilansit të gjenocidit, të etnocidit e të kanibalizmit serb mbi shqiptarët dhe shqiptarësinë e Kosovës, mbi historinë, të sotmën dhe të ardhmën e kombit shqiptar në viset ku Serbia -“Jugosllavia” ka zbatuar Strategjinë e tokës së djegur, është çmimi i statusit shtetëror të Republikës së Kosovës. Zgjidhjet e ngutshme, dhe veçanërisht ndonjë Zgjidhje salamone të Krizës së Kosovës, të preferuara nga antiperëndimorët, do të jenë të papranueshme, - do të kuptohen kushtrim për kombin shqiptar për jetë o vdekje!

Domosdo të bëhen revendikime të kufirit shtetëror midis Serbisë e Kosovës, duke ndjekur kufijtë etnikë, të cilët janë prishur në fillim të viteve ‘50-ta, pa marrë pëlqimin as të shqiptarëve të Fushëgropës së Preshevës-Bujanocit(Kosovës Lindore) as të serbëve të Kolashinit. Kjo ishte bërë për qëllime antishqiptare: Të prishej kompaktësia etnike shqiptare e Kosovës, të dobësohej forca e saj rezistuese antiserbe;

Krahas vendosjes për statusin shtetëror të Kosovës, të vendoset edhe statusi shtetëformues i shqiptarëve në Maqedoni dhe në Mal të Zi dhe të bëhet shfuqizimi i kuptimit sllavçe të konceptit kufi të shteteve nëpër tokat pastër etnike shqiptare, pjesë të një tërësie etnike e historike.

Të hapen mundësi për vetëpërcaktim të Sanxhakut të Tregut të Ri për jetë shtetërore me Republikën e Kosovës - me lidhje shtetërore, politike, fetare e etnike të pashkëputshme me Kosovën nga periudha ilire. Lidhje e Sanxhakut me Serbinë është kujtesa për dhunën dhe gjenocidin serb ortodoks mbi Sanxhakun iliro-boshnjak mysliman.

Zgjidhja e statusit të viseve shqiptare në Maqedoni dhe në Mal të Zi dhe e statusit të Sanxhakut, duhet të jetë e pandashme nga zgjidhja e statusit shtetëror të Kosovës edhe nga fakti se shqiptarët nga Maqedonia dhe Mali i Zi dhe boshnjakët nga Sanxhaku kanë finansuar fuqimisht pjesën e vetë, shumë të madhe, të mallit, të përpjekjeve e të gjakut për çlirimin e Kosovës nga robëria barbare serbe. Kështu që, shqiptarët e Kosovës, në çdo kohë e me çdo çmim, nuk mund të qëndrojnë larg ngjarjeve shqiptare e boshnjake në ish-arealin e Jugosllavisë versajiste-avnojiste.

Krejt në fund, meqë po punoni me zell për paqe midis serbëve e shqiptarëve, dëshiroj tua kujtoj konstatimin e Procopit të Cezaresë(shek. VI): Sllavët hynë në luftë pa shkas, bëjnë luftë të ndyrë dhe e përfundojnë atë pa marrëveshje! Historia vërteton se në serbët janë ruajtur ato tipare të sllavëve të periudhës së dyndjeve në trojet e Ilirikut, midis stërgjyshërve të shqiptarëve historikë. Dëshmi për këtë është “lufta” dhe “paqja” në Kroaci e në Bosnjë-Hercegovinë.

Shkurt, është vështirë të bëhet paqe me një popull, i cili fitorën e synon me masakrime civilësh të të gjitha moshave dhe të të gjitha gjinive, me dhunim të vajzave para prindërve, të nuseve para burrave, të nënave para fëmijëve, që vretë kafshët e atij që e mësynë, që jeton me të mirat materiale të plaçkitura, që shkatërron çdo gjë që nuk është serbe-ortodokse, që rrënon varret dhe objektet e kultit të tjetrit, që kallë fshatra e qytete paraprakisht të plaçkitura, që dhunon kufomat e viktimave. Hëpërhë, vetëm një mur kinez do të kishte kuptimin midis serbëve e shqiptarëve!

Me shpresë se u kam ofruar të dhëna të mjaftueshme për realitetin e marrëdhënieve shqiptaro-serbe, dhe sugjerime që mund t’u shërbejnë, kam nderin të Ju përshëndes me dinjitetin shqiptar, kurrë duart e përgjakura me gjak të huaj në emër të shqiptarisë jasht trollit të tij etnik.

Për vendimet historike të drejta që do ti merrni për vendosjen e Çështjes së Kosovës, si hap të parë për zgjidhjen e Çështjes shqiptare,

Zoti Ju shpërbleftë!

G o s t i v a r, 19 maj 1999

· Iu dërgua me E-mail-e gazetare Fakti, Koha Ditore, Rilindja, Zëri i Kosovës dhe shumë gazetave e agjencive me E-maile-t e përmendura në Parathënie. E botoi Revista “Ftesa”, nr. 13, Gostivar, Qershor 1999, 15-19. E morëm nga libri: Dr. Muhamet Pirraku, Për kauzën shqiptare 1997-1999, Prishtinë, 2000, 237-252.