Edhe një herë për 21 janarin

____________________________________________________________________________________________

“GRUSHT SHTETI” I SALI BERISHËS!

Shkruan: Bedri Islami ( * ) Vjenë, 27. 01. 2011

____________________________________________________________________________________________

Shikoni: Demonstrata 21 Janar 2010, NEWS24…

Merre në mbrojtje atdheun tim,o Zot. Ai njeri ka dalë mendsh

Njerëzit kanë filluar të matin kohën e tyre me një datë të veçantë, 21 janarin. Është e qartë pse ndodh kjo, mirëpo, çka është më e rëndësishme, së bashku me përcaktimin e ri të njësimit të ditëve, ka lindur edhe droja se mos ajo që ndodhi atë pasdite të së premtes, nuk ishte asgjë tjetër, veçse parathënia e një qeverie që, pasi i ka lënë bosh arkat e shtetit, kërkon t'i mbushë me dhunë, urrejtje, linçim dhe fantazma të krimit.

Përse e kanë një droje të tillë?

Sepse, në thellësi kanë filluar të ndjehen lëkundjet e fuqishme, të ardhur në formën e mesazheve, krejtësisht të qarta

Mesazhi i parë: kanibalizëm politik.

Vëreni me kujdes terminologjinë e përdorur në të gjithë këto ditë nga qeveritarët tanë dhe nga gojëzat e tyre.

Dhunë,

terror,

banditë,

gangsterë,

kriminelë,

puçistë,

të droguar,

harbutë,

vrasës,

maskarenj etj etj.

Në pamjen e parë nuk ka asgjë të re, në gjashtë vitet e fundit ky ka qenë fjalori normal i një qeveritari jo normal. E reja qëndron diku tjetër.

Fillimisht kryeministri, në orën 19 e 30 minuta të ditës së premte, kur, sipas tij, nuk kishte asnjë gjysëm ore që kishte përfunduar “puçi i shtetit” (ai tha se revolta zgjati 5 orë), hodhi direkt tezën, pa asnjë lloj ekuivoku, se protestuesit janë vrarë nga afër, me armë të cilat nuk i kishte në përdorim as garda e republikës dhe as policia e shtetit. Burimi i informacionit, një mjek në spitalin ushtarak. U duk sikur Berisha i lau duart, thonë se si Pons Pilati, dhe u la gjëmën në derë, atyre që kishin protestuar. Le të përgjigjen ata për kryqëzimin.

Mirëpo, mediat nxorrën të vërtetën. Berisha ngurrroi pak, por, tashmë më i vendosur, i mori në mbrojtje vrasjet. Theksoi pa iu dridhur zëri se në një puç shteti, mund të vriten tre vetë, mund të vriten 30, mund të vriten 300, mund të vriten të gjithë. Ky është kanibalizëm politik. Një etje të tillë për kufoma nuk mund ta ketë një njeri normal.

Do të thotë dikush se, kur bëhet një grusht shteti, është e drejtë të reagohet me të gjitha mjetet e mundshme, për të ruajtur rendin kushtetues.

Po kush e përcakton se kur është grusht shteti e kur është revoltë?

Një kryeministër, në panikun e frikës së tij?

Po sikur, ky kryeministër të ketë bërë llogaritë gabim dhe të vriten të gjithë, ose të paktën 300 vetë, si paracaktoi Berisha, dhe më pas të mos dalë se ishte grusht shteti, por një revoltë e provokuar, kush do të mbajë përgjegjësi për njerëzit e vrarë?

Kur do e bëjë ringritjen e tyre?

A mund të futet shteti në gjendjen e një lufte, sepse kundër grushtit të shtetit duhet bërë luftë, vetëm se ashtu thotë mendja e një kryeministri, që e ka provuar vetë grushtin e shtetit me 14 shtator 1998?

Nuk ka shteti këshillin e sigurisë kombëtare,

Këshillin e lartë të Drejtorisë,

Prokurorinë e Përgjithshme,

Komandantin e Përgjithshëm (vërtet a kemi një të tillë), por vetëm një njeri vendos për luftën dhe të vrarët.

Po sikur, larg qoftë, të kishte vepuiar edhe qeveria socialiste, me 14 shtator 1998, si veproi tani Berisha, kur bandat e tij atëherë, rrëmbyen jo vetëm armët, por edhe tanket: pushtuan jo vetëm selinë e qeverisë, por edhe RTSH, dhe që aty lëshuan kumtet e tyre të grushtit të shtetit. Larg qoftë, sikur të kishte vepruar ashtu, tashti do të ishim, mos qoftë e thënë, çfarë humbje e madhe, pa një monarkist të thekur, si ai Ekrem Spahiu, që bën pjesë në një qeveri republikane.

Sikur të mos mjaftonte histeria e Berishës për të vrarët që mund të jenë në të ardhmen, i pari nga të gjithë Edi Rama (Berisha ndërkohë do të ketë përgatitur fjalimin më të bukur në historinë e njerëzimit), pas tij dolën njëri pas tjetrit disa karikatura njerëzore, të cilët, si çakajt e natës, përsërisnin, në tam tamet e të parit të fisit, atë çka kishte thënë zoti i jetës dhe i pasurisë së tyre.

Shkohet edhe më tej. Edhe zoti Imami, ministër i mbrojtes, duke harruar as cilin ka komandant të përgjithshëm, bën edhe ai kërcënimin e rradhës, “askush nuk futet i gjallë në kazermat e ushtrisë”. Rivjen kumti i vrasjeve, nën një njeri i cili e ka bërë politikën e tij mbi tanket e vitit 1997. Nuk e besoj se ka kush ndër mend të futet aty, në kazermat e ushtrisë, mirëpo retorika e vdekjes, e vrasjes, të çon përsëri, aty ku e nisëm, tek kanibalizmi politik.

E dyta, folklorizimi i vrasjeve.

Pasi e risoll nëpër gojë, pa mundur ta nxjerë krejt hapur, më në fund, Berisha, si nën gojë, tha se ushtarëve të gardës, edhe mund t'i ketë shkuar gishti. Në këngët e vjetra, sidomos të veriut, shpesh herë ndeshet koncepti i luftës, gisht për gisht, e luan mirë gishtin, ja puthsha gishtin, ka gisht për pushkë. Pasi na lodhi me gjithë sofiizmat e tij, se kush mund të kishte vrarë dhe se si kishin ardhur plumbat, pasi solli e përsolli nëpër dhëmbë gjysëm të vërtetat, më në fund, ai bëri shfajsimin e madh, se mund t'i ketë shkuar gishti. Kjo ishte më e padëgjuara nga gjithë të tjerat. Sepse, “ajo e luajtura e gishtit” mori jetën e 3 përsonave, njëri është në koma, nuk dihet se cili është filli i jetës së tij, dhe nuk erdhi nga një lëvizje pa dashje e gishtit, por nga e shkrehura e një breshërie, që për fat u ndal vetëm në tre trupa njerëzish.

Përse Berisha mundohet të folklorizojë vrasjet?

Sepse nuk ka rrugë tjetër për të fshehur të vërtetën, dhe se, në fund të fundit, kërkon t'i thotë, atij që i luajti gishti, se për një gisht të lëvizur askush nuk mund të të dënojë. Mirëpo sa “gishta” janë luajtur ato ditë? Edhe policët dhe gardistët që rrihnin njerëzit, nesër mund të thonë se “na luajtën duart e këmbët, e pastaj luajti vetë edhe kërbaçi”. Edhe gardianët e burgjeve mund të thonë të njëjtën gjë. Pse jo? I pari i tyre i ka nën hyqmin e tij dhe kush është aty, ndjehet i sigurtë, edhe në rastet “kur gishti i luan” dhe vret njerëzit.

E treta, ringjallja e fantazmës së vjetër.

Shefi i qeverisë, pa iu dridhur as zëri e pa i ndërruar mimika, tha se për grushtin e shtetit, informacionet erdhën prej ngado, por vetëm nga Shërbimi Informativ Shtetëror, nuk erdhi asgjë. Do të ishte interesant të diheshin burimet e informacionit tjetër që ka Berisha, cili është ky organizëm paralel me SHISH, apo edhe ai, si LSI, ka krijuar burimet e veta të informacionit. Si duket shefi i SHISH nuk kishte çfarë të informonte, sepse nuk kishte asgjë që të kujtonte një grusht shteti. Demonstrata kishte bërë dhjetra herë opozita, mirëpo nuk kishte ndodhur asgjë. Tani që do të bëhej më e madhja e të gjithave, Berisha e ndjeku frikën dhe, meqë plani ishte i bërë, sulmoi furishëm, shpartalloi grupet armiqsore, asgjësoi puçistët, korri fitore mbi tradhtarët dhe agjentët serbë e grekë, eci përpara pa u ndalur nga fitorja në fitorje.

Mirëpo, kjo thënie jo e rastësishme e Berishës, të ngjall një fantazëm të vjetër. Edhe kur ndodhi eleminimi i Mehmet Shehut, në tablon e tij sinoptike, Enveri tregoi se u kishte bërë njerëzve të sigurimit të shtetit një pyetje asgjësuese: Përse deri tani të gjitha komplotet i kishte zbuluar partia dhe jo sigurimi i shtetit? Pas kësaj pyetje nuk dihet numri i atyre që shkuan në botën tjetër. Tani, jo rastësisht, Berisha bën të njëjtën pyetje: Përse e zbuloi partia dhe ai vetë, si drejtues i partisë dhe i qeverisë, komplotin e madh puçist dhe nuk e zbuloi sigurimi i shtetit, nën një emër të ri?

Kur e dëgjova, thashë me vete, mos, oh zot, mos, mos na i sill përsëri fantazmat e vjetra, sepse menduam se shkoi kohë e tyre. Kam qenë i gabuar. Ajo është aty. Doni edhe një shembull tjetër.

E katërta: tablloja sinoptike.

Ende nuk ishte ftohur trupi i Mehmet Shehut, kur u shkrua tablloja sinoptike për tradhtinë e tij, si agjent i vjetër i zbulimeve të huajua. Pas kësaj tablloje, që të rrënqethte mishtë, u ngritën në këmbë dhjetra struktura, për të vërtetuar se kështu kishte qenë e jo ndryshe. U nxorën nga dheu ngjarje e fjalë të hedhura, si kishte përshendetur dhe më cilët kishte udhëtuar, ju lakuan fëmijët dhe gruaja, u bë ajo e dashura e një çalamani serb e dhjetra e dhjetra të tjera. Të vjetrit i kujtojnë ende, të rinjtë nuk e dinë. Mirë që nuk i dinë, por kanë kohën t'i mësojnë në formën e re të tyre.

Ende nuk ishin dërguar në spital të plagosurit e fundit të protestës, ende po vazhdonin burgosjet dhe rrahjet, ende nuk ishte mbledhur asnjë provë dhe nuk kishte folur askush, Berisha, gjithë triumf, dha mesazhin e grushtit të shtetit dhe tregoi skenarin e tij. E dinte aq mirë, sa mund të thoje se kishte qenë bashkëpunëtor, ose më saktë, e kishte hartuar vetë. E ngriti në këmbë gjithë strukturën e grushtit të shtetit, ku kishin qenë krerët, kush kishte rrëmbyer makinat, kush printe dhe kush ishte nën hije, kush ishte bërë gati t'i zinte vendin dhe kush do të bënte pastrimet, pastaj solli fjalët që u thanë dhe mesazhet që u dhanë. Për të qenë më i saktë, këto të fundit i lexoi vetë, një për një. Nesër do i përsërisin të tjerët.

Pas atij, u ngritën grupet e punës, për të vertetuar atë që kishte thënë shefi. Asskush nuk kishte ditur gjë, as edhe një orë më parë, tani, të gjithë pëdëistët parlamentarë, i dinin të gjitha. Mirëpo, kur i kishin ditur, pse kishin bërë gjumin e madh dhe ishin zgjuar pas akshamit. Edhe atëherë, kur u ngrit tablloja e parë sinoptike, edhe tani, që u ngrit tablloja e dytë sinoptike, nuk ka përgjigje për këtë heshtje, deri në çastin kur i dha leje( më saktë - i vuri hostenin) i pari i tyre.

Një pyetje, që dikur, do të kërkojë një përgjigje: po sikur të mos kishte qenë grusht shteti, por thjeshtë një protestë, e cila solli edhe dhunë? Atëherë duhet matur mirë. Përse? sepse shefi i qeverisë dha shkurt e qartë, se cilido do që futet në oborrin e qeverisë së tij, do të vritet. Qofshin 3, qofshin 30, qofshin 300. Këtë thirrje ai ia bëri tinzisht edhe ushtrisë. Nëse nuk ka pasur grusht shteti, dhe ka pasur të vrarë, atëherë kush do të përgjigjet për gjakun që u derdh? Natyrisht, ai që dha urdhër. Urdhërin mund ta japë vetëm titullari më i lartë në ndërtesën e rrethuar, dhe tashmë, dihet se kush ishte më i larti në atë ndërtesë.

Ajo që ende nuk dihet është në pyetjen se, deri ku shtrihet oborri i qeverisë? Sepse mund të jesh në kahun emiundërt të tij, dhjetra e dhjetra metra larg, mund të jesh edhe në vendin e gazetarëve, dhe aty të kap plumbi e nesër, e gjithë skota e parlamentarizmit, do na mbushin mendjen se aty ishte oborri i qeverisë dhe se në oborr mund të vritesh.

Çudi me këto parlamentarë, gurët i panë, plumbat nuk i dëgjuan.

Sidoqoftë, të ketë qenë grusht shteti apo jo, ashtu e vendosi vetë ai, dhe ai do të sillet deri në fund, po ashtu. Mos kini shpresë se mund të ndërrojë mendje. Shfaqja e tij në mesin e ushtarakëve është shenja e së ardhmes, por njëkohsisht edhe dëshmi se është në fundin e tij. Thonë se binaja e madhe në të shembur e ka rrezikun. Le të jenë ata të tre, familjarët, secili me nga dy fëmijë, viktimat e fundit të binasë së madhe.

Lutje në vend të mbylljes:

merre në mbrojtje atdheun tim o Zot.

Ai njeri ka dalë mendsh.

__________________________________________________________________________________________________

* ) Autori është publicist, ndërsa gjatë viteve të luftës ishte Kryetar i Lëvizjes Popullore të Kosovës

BEDRI ISLAMI: TË VRARËT NUK DO TË KTHEHEN MË