Requiem për profesorin tim të nderuar, Bedri Dedja

Seç m’u zgjuan kujtimet sot,

Në këtë stinë të ylbertë, pranvere,

Ndoshta nga një lot pëllumbi,

Pikuar në parvazin e dritares sime,

Që, çuditërisht, humbi,

Në çurgën e lotëve të mia,

Duke lagur si vesë mëngjesi,

Faqet e librave të tij, hapur sot,

Si panair me shumë botime ndër vite!

I marr dhe i shfletoj me radhë,

E në çdo faqe lexoj, Bedri Dede,

E pastaj përzier me krenari dhe dhimbje,

Shkruaj sot në përvjetorin e ikjes së beftë,

Të tij,

Requiem për profesorin tim të shtrenjtë!

E kështu trëmb dremitjen e atyre viteve,

Të moshës se artë, në Elbasanin e lashtë,

Që tashmë më freskojnë si fllad,

Orët e veçanta të Psikologjisë,

Dhënë mjeshtërisht nga ai!

Çdo faqe libri, skanon trurin e çdo njerit,

Si rrathët e Dantes, në Komedinë Hyjnore!

E ndjej se mund të ketë gërvishtje në këto skanime,

Por sidoqoftë unë i shoh si ëngjëj të bardhë,

Që më prekin membranën e kujtesës,

Si ish studentja e tij, vite më parë!

Kujtimi im është një memorie e kohës,

Që kapërcen pragjet natyrisht,

Dhe portat e qelqta, për të larë sytë,

Me ujë bjeshke, pa ujë të turbulluar!

Pastaj bulëzat e ujit nëpër qerpikë sysh,

Do të ndriçohen, nga yjet,

Se planeti ynë, ka shumë nevojë për ta...!

O Zot sa më dhimbsen Yjet!

Veçanërisht, ata që i fsheh muzgu i qiellit shqiptar!

New York, 12 prill, 2008

· Në kujtim të profesorit tim të nderuar Profesor Bedri Dedes, në katër vjetorin e vdekjes. Mjeshtëria e dhënies së mesimit nga ana e tij në lëndët e psikologjisë dhe të pedagogjisë, në Universitetin “Aleksandër Xhuvani”, do të ngelen të pashlyeshme në kujtesën e qindra studenteve!