Përkujtim

Në 16 vjetorin e vdekjes së atdhetarit Shabi Ajdini

SHABI AJDINI ATDHETAR I DEVOTSHËM I ÇËSHTJES KOMBËTARE

Shkruan: Fehmi Ramadani - Prishtinë, 04. 02. 2010

Shabi Ajdini1954 -1994

Vendlindja vatër kombëtare

Fshati Maxhere që gjendet në Malësinë e Karadakut të Preshevës në të kaluarën njihet si vatër e rëndësishme kombëtare, sepse nga ky vend i vogël kishin dalë burra të devotshëm të çështjes kombëtare. Në këtë fshat, jo rastësisht kishte lindur Mulla Sinan Maxhera, patrioti, miku dhe luftëtari më i ngushtë i Idriz Seferit, i cili me shumë malësorë tjerë kishte marrë pjesë në betejën e Grykës së Kaçanikut në vitin 1910 kundër ushtrisë së Durgut Pashës. Ky frymëzim te malësorët e Karadakut kishte mbretëruar për shumë kohë, gjithnjë duke kultivuar këtë trimëri nëpër oda duke kënduar këngë patriotike për këta burra, por edhe në ngritjen e vetëdijes kombëtar të gjeneratave të mëvonshëm. Kjo frymë kombëtare vazhdoi brez pas brezi kundër zaptuesve të ndryshëm që kishin pllakosur këto troje. Këtë rrugë më vonë do ta ndiqte edhe Mulla Nuredin-Maxhera në “Komitetin Revolucionar për Bashkimin e Trojeve Shqiptare të Jugosllavisë me Shqipërinë” në vitin 1960, së bashku me Ali Kelmendin dhe Ramadan Hoxhën. Ky patriot kishte lënë gjurmë të thellë te gjeneratat e reja, sidomos te familja e tij, e cila më vonë nxori burra të përkushtuar të çështjes kombëtare. Padyshim, njëri ndër këta burra që trasoi rrugën e xhaxhait të tij ishte Shabi Ajdini, i cili me veprimtarinë e tij të palodhshme do të futet në kujtesën e historisë së kombit shqiptar. Shabi Ajdini kishte lindur më 6 tetor 1954 në fshatin Maxhere të Preshevës nga prindërit Shefki dhe Ajmane Ajdini. Ishte rritur në një familje të varfër, por shumë bujare dhe me traditë patriotike. Kjo familje në Malësinë e Preshevës shquhet si familje shumë patriotike, e cila nuk kishte kursyer asgjë për lirinë e atdheut. Shtëpia e tyre, si gjatë LNÇ-së, por edhe më vonë ishte shndërruar në Kuvend Popullor, në të cilën takoheshin burrat e asaj kohe dhe merrnin vendime të rëndësishme.

Shpërngulja e dhunshme

Shabiu një pjesë të fëmijërisë e ka kaluar në Maxhere, në fshatin e tij të lindjes, ndërsa, më vonë babai Shefkiu qe detyruar nga UDB-ja jugosllave të shpërngulet dhunshëm nga vendlindje dhe të shkojë në Çerkez të Kumanovës. Kjo kishte ndodhur gjatë viteve 1964-1965. Ai nga fëmijëria shquhet për zotësi, por edhe për veprimtari atdhedashëse. Ai sikur ishte i paracaktuar nga një fuqi mbinatyrore që duhet të jetë në shërbim të atdheut. Mësimet e para për atdheun i kishte marrë nëpër odat e familjes, sepse aty edhe mbaheshin kuvendet e asaj kohe. Ky veprimtar, aty u rrit dhe u brumos me ide përparimtare e patriotike, i cili më vonë do të lë gjurmë të thellë. Ai ishte një njeri shumë modest, i zgjuar, trim e bujar, por edhe shumë i dashur e tolerant. Nuk mërzitej të bisedonte me njerëz me orë të tëra vetëm t’u shpjegonte drejt çështjen tonë kombëtare. Ishte një burrë i paluhatshëm në qëndrimet e tij kombëtare. E donte shumë Shqipërinë, Kosovën dhe trojet tjera shqiptare. Zgjidhjen e çështjes shqiptare e shihte në bashkimin e trojeve shqiptare që ishin nën Jugosllavi, formimin e një shteti të përbashkët dhe më pastaj bashkimin me nëmëm Shqipëri, mu ashtu siç vepruan të parët e tij. Por, me të vendosur në Çerkez, familja e tij ballafaqohet me varfëri të madhe. Me gjashtë fëmijët; Eminen, Fehmiun, Hasimen, Shabiun, Hakiun dhe Hiden babi i tyre nuk ia dilte t’u siguronte as bukën e gojës. I ndjekur, i mërzitur, i thyer në moshë, por edhe i përndjekur nga vendi i tij i lindjes, ai qe detyruar të punonte punë të rënda vetëm t’u siguronte bukën fëmijëve të tij. Kjo ishte një jetë e rëndë dhe me plotë sacrifice.

Ikja në kurbet

Duke e parë këtë gjendje të rëndë të familjes, Fehmiu djali i madh i Shefkiut, i cili po ashtu merrej me veprimtari kombëtare, së pari largohet nga ky vend dhe do të merë udhën e kurbetit. Në fillim, shkoi në Austri, ndërsa më vonë, në vitin 1976 kaloi në Gjenevë të Zvicrës. Pas një periudhe të shkurtër rrugës së Fehmiut niset edhe Shabiu. Së bashku fillojnë të punojnë e t’i ndihmojnë familjes. Shabiu, në vitin 1977 pasi që kishte rregulluar punën filloi aktivitetin e tij ilegal dhe kontaktet me patriotë të paktë që ishin atëherë në mërgim. Ai krijoi lidhje me miq të ndryshëm, si shqiptar, por edhe zviceranë të cilët kishin të ndryshme në jetën publike. Kështu, shfrytëzoi këto lidhje për t’i inkuadruar në punë shumë miq e dashamirë të ndryshëm. Shumë prej tyre edhe sot e kësaj dite punojnë dhe jetojnë në Zvicër. Puna dhe jeta e kurbetit për Shabiun ishte shumë e vështirë. Kurrë nuk ishte pajtuar me fatin se ai do të jetojë jashtë vendit të tij. Asnjëherë nuk kishte menduar se fëmijët e tij do të lindin jashtë atdheut të tij, do të shkollohen në gjuhë të huaj, por edhe do të edukohen atje. Ai dëshironte t’i edukonte fëmijët në vendin e tij, në gjuhën shqipe, por edhe në traditën shqiptare.

Inkuadrimi në LPK

Që në fillim të aktivitetit të tij kombëtar kishte vënë kontakt me Lëvizjen Shqiptare që vepronte si ilegale në diasporë. Për herë të parë, në vitin 1981 do të kontaktojë me udhëheqësit e saj si, Hasan Malën dhe Xhafer Shatrin, ndërsa do të miqësohet me Jusuf Gërvallën, Kadri Zekën dhe Bardhosh Gërvallën. Më 17 shkurt 1982, pas shkrirjes së tri organizatave ilegale: LNÇKVSHJ, OMLK dhe PKMLSHJ ishte themeluar Lëvizja për Republikën e Shqiptarëve në Jugosllavi-LRSHJ. Ndërsa, kjo Lëvizje në vitin 1986 merr emrin Lëvizja Popullore për Republikën e Kosovës. Në kuadër të saj kanë vepruar një sërë grupimesh të vogla me emërtime të ndryshme, të cilat synonin me çdo çmim jetësimin e Republikës së Kosovë, pa përjashtuar edhe luftën, shprehet Fehmiu, vëllai i Shabiut, i cili po ashtu ishte një bashkëveprimtar. Pas konsolidimit të këtij organizmi, veprimtaria e tyre ishte e pandalshme, sidomos me organizimin e protestave të ndryshme nëpër vendet e Evropës, sidomos në Gjenevë, sepse aty kishte një zyre Organizata e Kombeve të Bashkuara. Shabiu ishte një punëtorë i madh çështjes kombëtare, por edhe i LPRK-së, sepse kishte një moral të fortë individual dhe kombëtar. Ai ishte vu në krye të demonstratave anti-jugosllave, të cilat organizoheshin nga LPRK-ja dhe që mbaheshin në Gjenevë, por edhe nëpër vendet tjera. Ishte trim dhe nuk i trembej sfidave që duhet përballej.

Arrestimi

Në fillim, veprimtaria e tij ishte ilegale dhe gjatë një vizite që kishte pasur në vendlindje në fshatin Çerkez në vitin 1982, UDB-ja jugosllave i kishte rënë në gjurmë dhe e kishte burgosur. Nën hetimet e UDB-së ishte plotë dy muaj, duke e maltretuar dhe terrorizuar shpirtërisht. Mirëpo, me ndihmën e vëllait Fehmiut, i cili kishte arritur të korruptonte një funksionar të lartë të atëhershëm komunist dhe kishte paguar një shumë të madhe parash, kishte arritur ta nxjerr Shabiun në liri të përkohshme. Sipas Fehmiut, po të mos jepte një shumë të tillë parash ai do të dënohet me shumë vite burg. Kjo ishte një fat i rastësisë në këtë fatkeqësi, shton ai. Shabiu, duke parë se jeta e tij ishte rrezikuar nga UDB-ja dhe i kërcënoheshin me burgosje të sërishme, ai qe detyruar të ik sërish nga vendlindja e tij dhe shkoi në Gjenevë. Nga viti 1982, ai nuk e kishte parë më vendlindjen tij deri në vdekjen e tij. Shabiu nuk u ndal së punuari kundër ish-Jugosllavisë, sepse kjo krijesë shtetërore, sipas tij ishte një shtypëse e madhe e shqiptarëve. Banesa e tij në Gjenevë ishte shndërruar në një ambasadë mërgimtarësh shqiptarë, të cilëve u dilte në ndihmë në çdo kohë. Nga banesa e tij shpesh organizoheshin edhe demonstratat dhe bëheshin shumë takime të karakterit kombëtar. Duhet përmendur se në vitin 1991, gjatë dëbimit të punëtorëve dhe intelektualëve shqiptarë të Kosovës nga regjimi i Millosheviqit, ai u kishte dal në ndihmë shumë prej tyre në forma të ndryshme. Kjo periudhë e rëndë kombëtare e mundonte shumë dhe nga kjo kohë filloi ta digjte veten.

Vdekja

Shabiu kishte një mall të madh për vendlindjen, atdheun e tij, sepse kishte një kohë të gjatë që nuk e kishte parë. Shkrihej si qiriri për lirinë e shqiptarëve në trojet e ish-Jugosllavisë. Nuk dorëzohej lehtë dhe gjithmonë e mbante shpresa se liria do të arrijë shpejt. Kjo ishte dëshira dhe ëndrra e tij sublime. Atëherë kur shihte ëndrra, se liria do të vijë shpejt, në moshën 40 vjeçare sëmuret rëndë nga një sëmundje e pashërueshme. Më 10 shkurt të vitit 1994 ndërroi jetë në banesën e tij në Gjenevë, me sy hapur për lirinë e popullit shqiptar. Aty kishte lënë amanetin që për lirinë e atdheut të mos kursehet asgjë. Shabiu vetëm i vdekur kishte arritur të prehet në vendlindjen e tij në fshatin Çerkez të Kumanovës, sepse për së gjalli e kishte të ndaluar të vizitonte për 12 vjet rresht. Trupi i tij u pre i qetë në varrezat e këtij fshati me nderime të larta nga familjarët, bashkëvendësit, shokët e veprimtarisë, miqtë e dashamirë të shumë që kishin ardhur për ta nderuar nga të gjitha trojet shqiptare. Ai kishte shkuar në përjetësi, por vepra e tij do të jetojë përgjithmonë dhe do të shërbej si fanar kryesor për brezat e rinj. Shabiu, pas vete la gruan me katër fëmijë, vajzën Fitoren, Albulenën dhe djemtë Fitorin dhe Shefkiun. Kjo familje, sot e kësaj dite jetojnë dhe veprojnë në Gjenevë të Zvicrës, aty ku babai i tyre la gjurmë të pashlyeshme të veprimtarisë kombëtare.

FEHMI RAMADANI: KAHET E ZGJIDHJES SË PROBLEMIT TË LUGINËS